In de media

Gaat revalidatie om mobiliteit of om identiteit? Gaat het om hóe je je bed uitkomt of waarvóór je je bed uitkomt? Als het aan het inclusiepact ‘Sociaal revalideren’ ligt, gaat het om het tweede. Met als doel om sneller met zo min mogelijk beperkingen mee te kunnen doen. Wim van Weele (57) kan erover meepraten.

Jaargang 2024 | Nummer 3

Revalidoen, heet het nieuwe boek van Inge Vuijk. Annet Verlouw, redactielid van DM, las het en was onder de indruk. Ze vertelt waarom.

Hoewel ik inmiddels tien jaar een dwarslaesie heb (L2 incompleet) en mezelf een ervaren ervaringsdeskundige mag noemen, kon ik leren van Revalidoen.
Het boek is zeer uitgebreid en bijna elk aspect van het (leren) leven met een laesie komt aan bod. Het klopt wat er staat in de inleiding: ‘Het boek geeft een inkijkje hoe anderen met zo’n ingrijpende verandering als het krijgen van een dwarslaesie omgaan. Het biedt tips en handvatten; openingen om te ontdekken wat voor jou belangrijk is en hoe je daar aan kunt werken. Het boek zet aan tot denken en doen.’

Lees het hele artikel van Annet Verlouw in het Dwarslaesie Magazine

Jaargang 46 | Nummer 3 | september2023

Meedoen met een handicap blijkt niet vanzelfsprekend. Je kunt het wel leren!

Op donderdag 15 juni jl. verscheen het boek ‘Revalidoen’ van Inge Vuijk, grondlegger van het gedachtegoed ‘Revalideren is Leren’. Na ‘Revalideren is Leren’ en ‘Impact’ haar derde boek dat gaat over de kloof die mensen ervaren tussen de revalidatie en het echte leven. Dit keer geschreven voor mensen met een dwarslaesie, amputatie, hersenletsel of een andere fysieke beperking en hun naasten. Kortom
voor iedereen die met revalidatie te maken heeft of heeft gehad. LetselschadeNEWS brengt het boek graag bij u onder de aandacht.

Lees het hele artikel in het LetselschadeNews

Jaargang 13 | Nummer 51 | zomer 2023

Eind vorig jaar lanceerde HandicapNL een campagne om aandacht te vragen voor het belang van wat ze noemen ‘mentale en sociale revalidatie’. Het idee erachter: de Nederlandse revalidatie is medisch-technisch van hoog niveau, maar er is nog te weinig aandacht voor mentaal herstel en participatie. Twee voorbeelden uit de praktijk. 

HandicapNL financiert projecten die mensen met een handicap in staat stellen om een gelijkwaardiger plaats in de samenleving in te nemen. Tijdens de campagne De kunst van het revalideren werden handtekeningen verzameld onder een petitie waarin de Tweede Kamer, zorgverzekeraars en gemeenten worden oproepen om iedereen die revalideert te verzekeren van de juiste persoonlijke begeleiding.

DON steunt de oproep in de petitie, vertelt voorzitter Jacob Zuurmond. ‘Ook wij vinden dat de huidige revalidatie vooral is gericht op medisch herstel en op technische vaardigheden, zoals rolstoelrijden, en nog te weinig op algeheel herstel. Als je een dwarslaesie of caudalaesie oploopt, moet je als het ware jezelf opnieuw uitvinden. Hoe pak je je leven weer op? Daar valt veel winst te behalen.’ Wat meespeelt, zegt hij, is dat de individuele revalidatie de afgelopen decennia veel korter en geprotocolleerder is geworden. ‘Protocollen helpen om de zorg te organiseren en dat is goed. Maar als ze een blokkade worden voor innovatie of vooral worden gebruikt als kostenbeheersing, kunnen ze ook heel beperkend zijn en zelfs tot schrijnende situaties leiden. Die komen we in de praktijk te vaak tegen: mensen die veel te weinig vooruitgang hebben kunnen boeken tijdens hun revalidatie omdat de beschikbare tijd nu eenmaal op was of wat zij nodig hadden niet in het protocol paste. Dat is niet alleen een persoonlijk drama, maar ook een onverstandige manier van omgaan met gemeenschapsgeld. Want mensen blijven dan onnodig en langdurig afhankelijk van zorg.’ Het voornaamste is, zo zegt de DON-voorzitter, dat de revalidatie niet meer hoofdzakelijk wordt gezien als een lichamelijk en technisch vraagstuk. ‘Er moet veel breder aandacht komen voor wat deze persoon nodig heeft om zich weer volwaardig te voelen en om naar wens en vermogen aan de maatschappij te kunnen deelnemen. Als je in de revalidatie beter aansluit bij de individuele revalidant, krijg je een veel betere maatschappelijke opbrengst met hetzelfde geld. Dat vraagt vooral een andere manier van kijken naar revalideren.’

Lees het hele artikel van Ton Kempers in het Dwarslaesie Magazine

Nummer maart | 2023

Revalideren is méér dan werken aan functieherstel. Natuurlijk moeten dagelijkse handelingen worden aangeleerd, zoals de persoonlijke verzorging en rolstoelrijden. Tegelijk zou er veel meer aandacht moeten zijn voor de mens achter de revalidant. ‘Niet het programma moet centraal staan, maar de persoon met zijn vragen en leerdoelen’, zegt Annette van Kuijk.

Annette van Kuijk is revalidatiearts, voorzitter van de vereniging van revalidatieartsen VRA en medisch directeur van revalidatiecentrum Tolbrug in Den Bosch. Na een pilot van een jaar gooiden ze daar in maart 2020 het roer om. Niet langer volgen behandelaars en revalidanten in de kliniek een standaard programma, met halve
uurtjes therapie volgens een strakke planning. Nee, alles is anders. Planningvrij werken, oefenen in groepsverband, leren met én van elkaar. In 2021 ging ook de polikliniek
over op de nieuwe manier van werken, die is gebaseerd op het programma Revalideren is Leren van Rehab Academy.

Lees het hele artikel van Carine Harting in het Dwarslaesie Magazine

Nummer september | 2022

Inge en Coen Vuijk hebben beiden als revalidatieprofessional gewerkt. Nadat ze waren overgestapt naar het onderwijs, raakten ze ervan overtuigd dat er iets ontbrak in de revalidatie. Daarom ontwikkelden ze een eigen trainingsaanbod, onder de naam Rehab Academy. Hun motto: meedoen met een lichamelijke beperking is niet vanzelfsprekend, maar je kunt het wel leren.

Inge Vuijk werkte in het verleden als fysiotherapeut in de dwarslaesierevalidatie. Coen Vuijk begon als gymleraar en was onder meer sporttherapeut in de revalidatie en bondscoach van rolstoelrugbyteams. Coen licht toe: ‘Als bondscoach reisde ik veel met die sporters en ik zag dat ze zoveel verder kwamen dan de mensen in het revalidatiecentrum. Het was me duidelijk dat dat niet kwam door de sport, maar door alles wat ze onderweg meemaakten en hoe ze leerden met en van elkaar. Ondertussen was Inge na ruim tien jaar in de dwarslaesierevalidatie helemaal klaar met de halve uurtjes therapie. Een zwager van ons heeft een hoge dwarslaesie en door het inkijkje dat ze kreeg in zijn leven realiseerde Inge zich dat ze dan wel dwarslaesiespecialist was, maar dat ze eigenlijk geen idee had hoe het leven met een dwarslaesie er in het echt uit zag.’

Lees het hele artikel van Annelies van Lonkhuyzen in het Dwarslaesie Magazine

Nummer juni | 2022

Voor het boek Impact interviewde Inge Vuijk elf mensen die een training volgden bij Rehab Academy (zie ook het artikel op de pagina’s hiervoor). Een van de mensen die ze sprak is  Rienk Rozema, die in 2016 door een auto-ongeluk een dwarslaesie T3 opliep. Hier een samenvatting van zijn verhaal.

'Vanuit mijn ooghoek zag ik een eend over de weg vliegen. Ik week uit, verloor de controle over het stuur en werd op de achterbank wakker met een dwarslaesie. Al tijdens mijn revalidatie raakte ik de regie over mijn eigen leven kwijt. Mijn zelfvertrouwen was in het autowrak achtergebleven en ik zakte weg in een burn-out.’

Slimme zet
‘In het revalidatiecentrum werkten de mensen zich drie slagen in de rondte om mij uit bed, in de rolstoel en zo snel mogelijk naar huis te krijgen. Alles werd voor me geregeld. In overleg met de therapeuten besloten mijn ouders dat zij hun woning voor mij zouden aanpassen. En dat terwijl ik voor het ongeluk juist bezig was om op mezelf te gaan wonen. Niemand vroeg zich af of het wel een slimme zet was. Er werd voor mij gedacht en besloten.'

Lees het hele artikel in het Dwarslaesie Magazine

Nummer  juni | 2022

Wat hebben jongeren écht nodig in hun revalidatie? Een team van ervaringsdeskundigen en professionals werkte in het project Zie Mij Nu & In De Toekomst samen om de aansluiting beter te krijgen. Van mismatch naar coöperatie, met de kracht van jongeren als uitgangspunt. ‘Revalideren leer je niet uit een boekje, maar in het echte leven.’

‘Ik zag alle goede bedoelingen van de zorgprofessionals, maar toch voelde ik me vaak ongehoord tijdens revalidatietrajecten,’ vertelt Gerie van Tongeren (27). Vanaf haar geboorte heeft ze spasme, waarvoor ze regelmatig kort en langdurig in therapie was bij verschillende revalidatie-instellingen. ‘Er werd vooral gefocust op mijn beperkingen en hoe we binnen een bepaalde tijd konden toewerken naar een concreet doel. Bijvoorbeeld van a naar b lopen of leren schrijven. Maar ik miste de aansluiting op mijn dagelijkse leven. Ik wilde liever leren hoe ik mijn energie goed kon verdelen op een dag, zodat ik bijvoorbeeld fit genoeg was om naar school te gaan of af kon spreken met een vriendin.’

Revalidant en zijn omgeving
Het is een terugkerend thema binnen het herstel- en revalidatieproces: jongeren voelen zich niet altijd begrepen. Dat zag ook Inge Vuijk van de Rehab Academy. ‘Ik kom uit de medisch specialistische revalidatie en zag dat veel mensen na hun revalidatie vastliepen.....'

Lees het hele artikel van Evelyn Fransen in het Revalidatie Magazine

Nummer mei | 2022

Heb jij wel eens twee mannen samen zien koken? Vast wel. Maar heb je ook wel eens twee mannen zien koken waarbij de ene een hoge dwarslaesie heeft en de andere een halfzijdige verlamming? Ik in iedere geval nog nooit, totdat zij mij lieten zien hoe ik een overheerlijke Dahl kon maken in 30 minuten tijd. Dat gebeurde op het Revalideren is leren Festival, waar ervaringsdeskundigen, professionals, opleiders en bestuurders uit de revalidatie en het Sociaal Domein samen kwamen om met en van elkaar te leren. Het thema? Revalideren is leren in de praktijk.

Online voetballen
18 November was het zover. Een week nadat er weer nieuwe Covidmaatregelen waren ingegaan ging het online Revalideren is leren Festival van start, georganiseerd door stichting Revalideren is leren samen met Rehab Academy. Daar waar er in de aanloop nog wat gemopper te horen was dat het festival online zou plaatsvinden waren we maar wat blij dat we in het voorjaar toch besloten hadden om het Festival online te organiseren. En niet zomaar een online Festival. Iedereen reisde voor de gelegenheid af naar een online omgeving waar je met je eigen Avatar kon rondwandelen. En behalve het volgen van inhoudelijke sessies kon je tussendoor ook even een potje voetballen, dansen of met een boot de zee rond het eiland verkennen.

Lees het hele artikel van Inge Vuijk in het Letselschade Magazine

Nummer 45 | winter 2022

Heb jij ook zo genoten van de Paralympische Spelen en de mooie prestaties van onze paralympiërs? Iedereen met zijn eigen verhaal en zijn eigen unieke aanloop naar deze bijzondere Spelen. Neem een Niels Vink, jong en onbevangen, die tijdens zijn tennisdebuut bij de laatste drie eindigde. Maar in het dubbel wel de gouden medaille haalde, samen met die andere debutant Sam Schröder. Of zwemmer Rogier Dorsman, die ondanks enkele foutjes bij het keren met drie gouden medailles thuiskwam. Daar tegenover de overmacht van een Jetze Platz, Diede de Groot en Kelly van Zon. Paralympiërs die al langer meelopen en de hooggespannen verwachtingen weer waar hebben gemaakt. Jammer dat het voorbij is. Gelukkig hoeven we dit keer maar drie jaar te wachten totdat deze topsporters opnieuw gaan strijden om het hoogste podium. Ik kijk nu al uit naar Parijs. Bovendien staan over een half jaar de winterspelen in Peking al weer voor de deur.

Intussen hoor ik vaak dat revalideren ook topsport is. Tijdens de revalidatie werken mensen, net als topsporters heel hard aan hun vooruitgang.  Beiden maken veel trainingsuren om stapje voor stapje dichter bij hun doel te komen. Een traject dat veel moed, toewijding en veerkracht vraagt.

Lees het hele artikel van Inge Vuijk in het Letselschade Magazine

Nummer 44 | 2021

Als hij in 2016 bij een auto-ongeluk een dwarslaesie oploopt en begint met revalideren, wil Rienk Rozema (28) iedereen - inclusief zichzelf - bewijzen dat hij nog alles kan. Mede daardoor raakt hij zijn zelfvertrouwen en de regie over zijn leven kwijt. Tot hij keihard geconfronteerd wordt met zijn eigen gedrag,

'Mijn revalidatietraject was een achtbaan. Iedereen werkte keihard om mij weer zo snel mogelijk naar huis te laten gaan. Ik vond dat prachtig en iedere uitdaging die ze me gaven pakte ik aan. Ook als het iets stoms was. Ik wilde heel graag bewijzen dan ik nog gewoon kon wat ik altijd had gedaan. Het was heel roekeloos met pieken en dalen, 'Blikt Rienk Rozema terug. 'En vooral die dalen werden steeds dieper. Angstaanvallen, een overspannen gevoel, paniek.... Ik deed alles wat me werd aangedragen, liet het gebeuren. Ja ik heb de regie uit handen gegeven en daar heb ik nog altijd last van.....

Lees het hele artikel van Robin Wubben in het Support Magazine.

Nummer 2 | 2021

Revalideren is leren. Je krijgt de handvatten, de tools, en hoe je die precies in jouw leven gaat gebruiken, bepaal je zelf.
Hoe kijken vijf ervaringsdeskundigen terug op hun revalidatietraject? En wat was de belangrijkste les die zij geleerd hebben?

Lees de vijf ervaringsverhalen in het Support Magazine.
Uit de special Grenzen Verleggen. Door: Robin Wubben

Nummer 2 | 2021

Aan het einde van een revalidatietraject zijn veel mensen nog niet klaar om weer echt mee te doen in de maatschappij; ze vallen in een zwart gat. Na jarenlange ervaring in de revalidatie, de zorg en het onderwijs kwamen Inge en Coen Vuijk tot de conclusie; dat moet anders. En dus starten ze de Rehab Academy.

Het doel van revalidatie zoals omschreven door Revalidatie Nederland is optimaal herstel, zelfredzaamheid, participatie en weer deelnemen aan de maatschappij. In revalidatiecentra is de focus lange tijd meer op dat eerste deel gericht geweest; herstel,' vertelt Coen aan een keukentafel in het Drentse Wapserveen. 'Dat is ergens logisch, omdat het in de zorg meer om 'meren is weten' draait. En: herstel is duidelijk te omschrijven. Wat meedoen of participeren betekent, is voor iedereen anders. En dus is de focus verschoven naar wat meetbaar is, terwijl meedoen uiteindelijk helemaal niet afhankelijk is van herstel. Iemand die met een dwarslaesie binnenkomt, zál namelijk niet herstellen, maar kan wel meedoen.'

Lees het hele artikel van Robin Wubben in het Support Magazine

Nummer 2 | 2021

Lees het hele artikel in het Dwarslaesie Magazine

Juni | 2021

Bij Tolbrug Revalidatie in Den Bosch staan alle behandelaars tussen de revalidanten op de kliniek. Geen planningen en roosters en vooral geen halfuurtjes therapie meer, maar écht samenwerken met revalidanten om goed voorbereid naar huis terug te keren. Deze innovatieve werkwijze is gebaseerd op de uitgangspunten van Revalideren is Leren van Rehab Academy. “Het levert een boeiende dynamiek op.”

Inge Vuijk is medeoprichter van Rehab Academy en één van de grondleggers van Revalideren is Leren, waarin haar kennis van specialistische revalidatie en onderwijs samenkomen. Zij kent tal van mensen die soms jaren na hun revalidatie nog steeds moeite hebben om de draad van hun leven weer op te pakken. “Ze zijn in hun revalidatie aan de hand genomen, waardoor ze beperkt inzicht gekregen hebben en te weinig handvatten om zelf keuzes te leren maken. Eenmaal thuis krijgen ze onvoldoende grip op het leven en lopen vast.

Lees het hele artikel in het AD

Verhalen vertellen. We doen het al vanaf het moment dat we kunnen praten. Rond een kampvuur met vrienden. Aan de keukentafel met familie. Bij de koffieautomaat op kantoor. Je verhaal vertellen kan opluchten of helpen om je gedachten op een rijtje te zetten. Voor anderen kan je verhaal een bron van inspiratie zijn of een nieuw perspectief bieden. Een verhaal is een krachtig instrument zowel voor jezelf als voor een ander. Zo ook tijdens de revalidatie.

Dat is precies de reden waarom ik zo’n groot voorstander ben van het inzetten van ervaringsdeskundigen, ook tijdens onze eigen programma’s van Rehab Academy. Enerzijds om te inspireren en een voorbeeld te zijn. Maar zeker ook om iemand uit te dagen zijn eigen verhaal onder woorden te brengen. Hardop vertellen helpt om je eigen ideeën, vragen en dromen op een rijtje te krijgen.

Lees deze column verder in LetselschadeNews

Jaargang 11 - nummer 41 - winter 2021

Voor het boek Impact interviewde Inge Vuijk elf mensen met een handicap over hun leven na een revalidatietraject. De oud-fysiotherapeut en oprichter van Rehab Academy concludeert: ‘Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit wat er met je is gebeurd. Het gaat er vooral om hoe je daarmee omgaat.’

Dwarslaesie of geen dwarslaesie, hij moet en zal meegaan. Siegfried Isenia sluit na een bedrijfsongeval en zijn revalidatie gewoon aan bij zijn honkbalmaatjes, die een veteranenduel in Cuba moeten spelen. Dat het hotel ter plaatse niet rolstoelvriendelijk is, daar denkt hij niet eens over na. De anderen tillen hem zo naar binnen. Wanneer hij de ontdekt dat hij niet uit bed kan komen, vraagt hij de hotelmanager een kamerdeur los te schroeven en deze onder het matras te schuiven. Probleem opgelost.

Kleurrijke verhalen, sprekende anekdotes. Het weerzien met de inmiddels 75-jarige Siegfried was erg hartelijk en vermakelijk. Vijfentwintig jaar geleden behandelde Inge Vuijk hem als fysiotherapeut. Het leven had hem getekend, maar eigenlijk was hij geen spat veranderd. Nog steeds straalt hij, ziet hij vooral de lichte kanten van het leven.

Lees het hele artikel in het RevalidatieMagazine

Regelmatig krijg ik de vraag hoe ik aankijk tegen het thema eigen regie. Boeiende vraag die precies aansluit bij een thema dat me al een tijdje bezighoudt en zoveel invalshoeken kent. Iedereen is het erover eens, het is hoog tijd voor een meer gelijkwaardig gesprek tussen zorgvrager en professional. Een insteek die vol aansluit bij de nieuwe definitie van positieve gezondheid. Bovendien een uitgesproken wens van de mensen om wie het gaat. ‘Praat met ons en niet over ons’, is het inmiddels bekende motto.

Als iemand al regie wil nemen, dan lukt dat op dit moment bijna niet. In de praktijk zie ik nog steeds dat behandelprogramma’s, gebaseerd op protocollen en zorgpaden, leidend zijn. Voor de levensvisie, tempo van leren of manier van meedoen in de maatschappij van een revalidant is amper ruimte. Laat staan dat naasten in die behandelprogramma’s voorkomen. ‘Er wordt tegen je gepraat in plaats van met je’, zei een oud-revalidant onlangs tegen me.

Lees deze column verder in LetselschadeNews

Jaargang 10- nummer 40 - herfst 2020

Op 29 april van dit jaar was de ophokplicht weer voorbij mochten de kippen weer naar buiten, uit de ren, de tuin in of het land. De haan die zich uitslooft om zijn kippen bij elkaar te houden. De kippen die om het hardst kakelen bij elke verse worm die het waagt om zijn kop boven de aarde uit te steken. Wat een feest om naar te kijken! Elk jaar opnieuw. En als extra dank vliegt de eierproductie omhoog en wordt de aarde weer eens flink omgekrabd.

Elk jaar opnieuw vraag ik me oprecht af, wat zou het opleveren als we de 'ophokplicht' van mensen met een fysieke beperking zouden opheffen. Wanneer je in Nederland een beperking oploopt, word je ter plekke opgehokt op last van de (zorg)verzekeraar, de WMO-consulent, de participatiewet of een andere regeling die ineens op jou van toepassing is. Dat vinden we blijkbaar heel normaal. Gewoon naar een festival gaan, je kleinkinderen naar school brengen of  solliciteren op een leuke baan is niet meer vanzelfsprekend. En dan niet alleen tijdens het trekseizoen van de vogels, maar voor de rest van je leven.

Lees deze blog verder in LetselschadeNews

Jaargang 10 - nummer 39 - zomer 2020

WAPSERVEEN – Het is half maart. Terwijl het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch het aantal Coronabedden en de inzet van professionals opschaalt, wordt bij de buren van Tolbrug Revalidatie de kliniek afgesloten van de polikliniek. Eén van de coronamaatregelen binnen de revalidatie. Maar naast deze noodzakelijke maatregelen zet Tolbrug meteen in op een nieuwe en innovatieve manier van werken. Een manier van werken die is gebaseerd op de werkwijze van Rehab Academy uit Wapserveen. Een klein en vast team van professionals komt naast het verplegend personeel op de kliniek te staan. Een aantal dagen later is de eerste klinische revalidatieafdeling in Nederland zonder ‘half uurtjes rooster’ een feit. Revalidanten geven samen met een revalidatiecoach hun eigen revalidatie vorm. Binnen een week is het effect zichtbaar. De klinische revalidanten laten meer initiatief zien, denken zelf actiever mee en geven aan meer zelfwaardering te voelen. Dat was precies de bedoeling toen Tolbrug revalidatie Rehab Academy inhuurde om deze zorginnovatie en transformatie mee vorm te geven. Vanaf deze week gaat ook de polikliniek starten met deze nieuwe aanpak.

Lees het hele persbericht hier

Juni 2020

'Onze droom is dat iemand binnenkomt met de vraag - hoe kan ik in deze nieuwe situatie omgaan met mijn lijf en hoe kan ik optimaal meedoen? - wordt gehoord. Én dat er samen een leerproces in gang wordt gezet waarbij er tijd is om te oefenen, te falen en weer verder te gaan, in plaats van iemand proberen te 'repareren'. Dat laatste kan maar tot op zekere hoogte, daarna komt het aan op het leer- en adaptatievermogen van de patiënt. Daar moeten zorgverleners hun rol als revalidatiecoach invullen', vertelt Coen Vuijk die samen met Inge Vuijk Rehab Academy heeft opgericht.

Lees het hele artikel uit Trouw

16 maart 2020

Stel je voor het overkomt jou. In een split second ligt je hele leven overhoop. Je knokt om te overleven. Als dat lukt, mag je het revalidatiecentrum beleven. Totdat je naar huis mag om weer echt te gaan leven.
Je bent blij om eindelijk weer in je eigen bed te kunnen slapen.

Hoe vaak blijkt (pas) dan dat de meest simpele dingen niet meer vanzelfsprekend zijn. ‘Even’ koffie zetten is er niet meer bij, omdat je er simpelweg niet bij kan. Of even de hond uitlaten durf je niet, omdat de hele buurt je nakijkt. Je huis voelt niet meer als thuis. De gewone dagelijkse dingen zijn niet meer gewoon. En als je niet oppast, glipt het leven je door de vingers. Ik hoor het zo vaak. Te vaak.

Lees verder in LetselschadeNews

Jaargang 10 - nummer 38 - lente 2020

Het ene moment nog op de fiets, het volgende moment aangereden en aan het begin van een lang revalidatietraject. Het overkwam Christa. ‘En dan staat ineens alles op zijn kop en voor je het weet ben je volledig de grip op je leven kwijt.’ Maar ook militair Stan zag zelf geen oplossing om over zijn angsten heen te komen, sinds hij als militair letsel had opgelopen. Annette van Kuijk, medisch directeur Revalidatiecentrum Tolbrug en Leon Jans, commandant Militair Revalidatiecentrum Aardenburg (MRC), vertellen aan LetselschadeNEWS over hun zoektocht naar het nieuwe revalideren. Inge en Coen Vuijk, initiatiefnemers Rehab Academy, konden met hun zienswijze en aanpak in veel opzichten aan hun wensen voldoen.

Lees verder in LetselschadeNEWS

“Als je ergens in gelooft en ervan overtuigd bent dat het tot betere zorg leidt, ga het dan ook gewoon doen”, moedigt Annette van Kuijk zorginstanties aan. Ze is revalidatiearts en medisch directeur van Tolbrug Specialistisch Revalidatie Centrum, onderdeel van het Jeroen Bosch Ziekenhuis. “Het is zonde te blijven hangen in wat niet kan. Doe dat wat wij onze patiënten ook leren: denken in mogelijkheden in plaats van in beperkingen.”

In Nederland leven ongeveer 645.000 mensen met niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Na een traject in het ziekenhuis en vervolgens in het revalidatiecentrum, proberen mensen thuis hun leven weer op te pakken. Daar lopen ze vaak, in de loop der tijd, tegen obstakels aan.

Lees verder in dagblad Trouw

29 maart 2019 - door Sanne de Jager

Lees verder in  Dagblad ven het Noorden

8 februari 2019 - door Hans Knijff

Vijf jaar geleden in 2013 richtte Coen en Inge Vuijk de Rehab Academy op vanuit het principe ‘Revalideren is leren’. Een jaar later schreef Inge een boek met de gelijknamige titel. Want, zo zegt Inge, het leven vanuit een rolstoel is compleet anders, dan het leven op twee benen. Met jarenlange ervaring als professional binnen de revalidatie, zag Inge bij mensen thuis dat ze onvoldoende toegerust waren om optimaal mee te doen. Dat moest anders kunnen. Aan LetselschadeNEWS vertelt Inge over de principes van waaruit de Rehab Acacemy is opgericht en hoe ze dit samen met haar man Coen heeft aangepakt.

Lees verder in LetselschadeNews

Nr. 33 Winter 2019 - door Floor Verhees

Mensen met een lichamelijke beperking doen nog steeds minder mee in Nederland. Uit onderzoek blijkt dat ongeveer een derde van de mensen met een dwarslaesie vindt dat deze aandoening hen beperkt in hun maatschappelijke leven. Ook Rolf
leefkens liep hier tegenaan., maar heeft inmiddels een nieuwe start gemaakt.

De participatie moet beter in Nederland, vindt trainingsorganisatie Rehab Academy. Een van de oprichters Coen Vuijk: 'Wanneer je na je revalidatie thuis komt, wordt de impact van je dwarslaesie pas echt zichtbaar en voelbaar. We zien te veel mensen die dan vastlopen.'

Lees verder in het Dwarslaesie Magazine (pag. 32-33)

Nr. 2 juni 2018 - Een mens, een dwarslaesie

Rehab Academy realiseert samen met gemeente Westerveld de cursus 'Mee (blijven) doen in Westerveld'. Inwoners uit Westerveld met een beperking en hun naaste(n) worden een hald jaar begeleid en getraind. Zelfregie en perspectief zijn de sleutelbegrippen. Gemeente Westerveld is de eerste gemeente in Nederland die deze cursus aan haar inwoners aanbiedt. 

Rehab Academy timmert al even aan de weg met cursussen en individuele ondersteuning op het gebied van zelfredzaamheid. Initiatiefnemers Coen en Inge Vuijk, zien te veel menden na een intensief revalidatietraject thuis niet verder komen. Terwijl het dan eigenlijk pas begint.

Lees verder in het Supportmagazine

Nr. 3 juni 2018 - door Eelke Kelderman

Dagblad van het Noorden
Patiënten die hun revalidatie hebben afgerond, moeten daarna leren zich thuis, op het werk of op school weer te redden. Rehab Academy uit Wapserveen helpt een handje.
Rehab Academy is het bedrijf van Inge Vuijk en haar man Coen. Volgens de eerste is het proces van revalideren in Nederland over het algemeen goed doortimmerd. ,,Alles komt aan bod, zegt ze. ,,Tot de psychologische aspecten aan toe, zoals rouwverwerking. Maar zodra de patiënt de kliniek verlaat, wordt hij of zij totaal overdonderd. Wat heb je nodig, en wie, om je terug in de maatschappij weer te redden? Naar het artikel

21 november 2017 - door Hans Knijff

Meppeler Courant
Hoe kun je, ondanks een fysieke beperking, toch optimaal functioneren? En kun je dat niet, wat moet je dan doen om dat wel te kunnen. Een aantal inwoners van de gemeente Westerveld leert dat tijdens de cursus ‘Mee (blijven) doen in Westerveld’ die onlangs is gestart.

Uit onderzoek is gebleken dat mensen met ernstige lichamelijke beperkingen duidelijk minder participeren dan gezonde leeftijdsgenoten. Zij hebben minder vaak betaald werk en als zij werk hebben werken zij veel minder uren. Ook op andere terreinen, zoals vrijwilligerswerk en vrijetijdsbesteding zijn zij minder actief. Zo vindt ongeveer een derde van de mensen met een dwarslaesie van zichzelf dat zij slecht of niet kunnen omgaan met de gevolgen van hun aandoening en dat deze aandoening hun maatschappelijk leven in de weg staat. Naar het artikel

8 oktober 2017 - door Arjan Jonkers

Da's Mooi
Onder het motto ‘Meedoen kun je leren’ is de afgelopen week een cursus gestart voor een aantal inwoners van Westerveld om met hun fysieke beperking weer optimaal te leren functioneren. De startweek van deze cursus ‘Mee (blijven) doen in Westerveld’ was een groot succes. Onder de professionele en bevlogen leiding van Coen en Inge Vuijk van Rehab Academy werkten de aanwezige deelnemers vijf dagen lang aan hun eigen leerdoelen. De eerste dagen alleen en vanaf woensdagavond samen met hun partner. Naar het artikel

21 september 2017

Nederlands Tijdschrift Revalidatiegeneeskunde
In april 2017 presenteerde de Wetenschappelijke Raad voor Regeringsbeleid (WRR) haar rapport: ‘Weten is nog geen doen’.1 In het rapport staat: ‘Naast denkvermogen is doenvermogen minstens zo belangrijk om aan de hoge eisen van de participatiesamenleving te kunnen voldoen.’ Ondanks het hebben van voldoende kennis of cognitief vermogen hebben mensen soms moeite om tot handelen te komen, daar waar onze maatschappij in toenemende mate verlangt dat
we meedoen. Wanneer meedoen er anders uit gaat zien, ten gevolge van een beperking, wordt een extra appèl gedaan op het doenvermogen. De moeite met het doenvermogen, met de zelfredzaamheid op verschillende domeinen, wordt vaak duidelijk en concreet tijdens en na de revalidatieperiode. Dat is het moment waarop revalidanten opnieuw moeten leren meedoen. Naar het artikel

Juli 2017 - door Inge Vuijk

Revalidatie Magazine
Behandelaars geven therapie buiten de muren van het revalidatiecentrum, bijvoorbeeld door te oefenen op straat of door met revalidanten het openbaar vervoer in te gaan. Daarnaast worden speciale activiteiten georganiseerd. Het verschilt per revalidatiecentrum wat de mogelijkheden zijn: sommige centra doen weinig, andere zijn juist heel actief. Daguitstapjes komen het meest voor, en kortdurende activiteiten zoals een bioscoopbezoek of handbiketocht. Ook organiseren revalidatiecentra soms meerdaagse activiteiten zoals werkweken. Er zijn organisaties met een speciaal aanbod voor revalidanten, zoals Sailwise dat watersportactiviteiten aanbiedt en Stichting Shos die zich richt op aangepaste wintersport. Ook een evenement als de HandbikeBattle, een jaarlijkse handbikewedstrijd in de bergen van Oostenrijk, kan revalidanten uitdagen om hun grenzen te verleggen.

‘De revalidatiesector stimuleert mensen zeker méér dan welke zorgsector dan ook’, bevestigt Inge Vuijk, die zelf fysiotherapeut en beleidsadviseur is geweest in de revalidatie. ‘Maar er zijn in deze tijd steeds meer financiële belemmeringen. De externe activiteiten staan door bezuinigingen onder druk, terwijl ze juist zouden moeten worden uitgebouwd. Het zijn nu de extraatjes, maar als externe ervaringen veel meer centraal komen te staan wordt de revalidatie effectiever. En een revalidant die autonomer functioneert, maakt op termijn minder aanspraak op zorgvoorzieningen.’ Naar het artikel

1 december 2016- door Alice Broeksma

Onderwijs en Gezondheidszorg – Kennisplatform voor opleiders in de zorg
Wat vraagt het van iemand die volop in de maatschappij staat en plotseling geconfronteerd wordt met andere fysieke mogelijkheden? Hoe kun je dan als revalidant toch zo optimaal mogelijk je zelfstandigheid bewaren en je plek in de maatschappij behouden? Hoe geef je dan
een revalidatietraject vorm dat zich richt op hernieuwde participatie? Wat vraagt het van de revalidatieprofessional en de setting waarin hij werkt? Inge Vuijk gaat in haar boek Revalideren is leren in op deze vragen.

In het boek geeft zij concrete handvatten om naast het (para-)medisch traject vooral het leerproces van een revalidatie centraal te stellen.  Hierdoor kun je een revalidant begeleiden om zijn eigen keuzes te maken zodat hij naar een nieuwe vorm kan zoeken voor zijn leven en deel kan blijven uitmaken van de maatschappij. Dit is geheel in lijn met de hervormingen waar ook de revalidatiezorg mee te maken heeft: het voeren van de eigen regie over een leven met veranderde fysieke mogelijkheden. De auteur besteedt daarom veel aandacht aan hoe mensen leren: de leerprincipes. Deze zijn vervolgens vertaald naar het revalidatieproces. Naar het artikel

Jaargang 39 | Nr. 4 | juni 2015 – door Ineke van Aken, Landelijk Adviseur Calibris voor SterkLeerklimaat

Nederlands Tijdschrift voor Revalidatiegeneeskunde
Revalideren is leren is een inspirerend boek waarin Inge Vuijk revalideren beschrijft als leerproces, zowel theoretisch als met heel veel praktische revalidatievoorbeelden. Voor mij smaakte het lezen van het boek naar meer.

Het revalidatiecentrum is immers een kunstmatige omgeving waarin de patiënt zich moet aanpassen. Revalidanten geven zich over aan de regels van het centrum, volgen de weekroosters met therapie en verliezen daarbij een groot deel van hun eigen verantwoordelijkheid en eigen regie. Na klinisch ontslag uit het revalidatiecentrum moeten ze wel weer de volledige eigen regie oppakken in hun eigen sociale
omgeving, maar nu met hun fysieke en/of cognitieve beperkingen. De in de kunstmatige omgeving geoefende activiteiten moeten nu worden toegepast in het echte leven en dat is vaak heel anders dan in het ‘veilige en aangepaste’ revalidatiecentrum, waar ook nog eens dag en nacht hulpverleners aanwezig zijn. Naar het artikel

Jaargang 37 | Nr 1 | 2015 - door Dr. Janneke Stolwijk, Revalidatiearts

Hersenletsel Magazine

Veel mensen maken, gericht op de werksituatie, aan het begin van een nieuw jaar een overzicht van wat er bereikt is (jaarverslag) en wat men de komende tijd gaat doen (activiteitenplan). Deze documenten hebben vaak betrekking op een hele afdeling. Je kunt echter ook een persoonlijke map maken. Zo’n map helpt om na te denken over wat je bereikt hebt, te reflecteren en om te ordenen wat je de komende tijd wilt leren. Zo’n map heet een portfolio.

Het portfolio wordt vooral gebruikt in het onderwijs en in het werk. Het portfolio stimuleert je om over je eigen ontwikkeling na te denken. Wat zijn mijn sterke en zwakke punten, wat wil ik graag leren, hoe werk ik samen en wat zou ik kunnen verbeteren? Op die manier speel je zelf de hoofdrol bij het ‘managen’ van je leerproces. Zelf heb ik ook zo’n portfolio en een aantal keren per jaar bespreek ik mijn portfolio met mijn bazen. Dan neem ik de tijd om stil te staan bij mijn eigen functioneren en dat van de afdeling. Leren en veranderen is een doorlopend proces, het hoort erbij. Naar de Column

Jaargang 2 | Nr 4 | Winter 2014 - door Anne Visser- Meily, Hoogleraar en Revalidatiearts UMCU

Blog
Ik sta sinds 1978 voor de klas. Al noemen we dat op de universiteit nooit zo. En in al die jaren heeft niemand mij op de universiteit geleerd hoe ik moet leren. Nog erger: we vinden dat normaal. Soms schrik ik daar weer van, om dit schrikwekkende nieuws daarna weer een paar jaar te vergeten. Ik vrees dat de universiteit daarmee een enorme achterstand heeft opgelopen op de rest van het onderwijs.

Ik realiseer me dat nog weer eens heel goed als collega Karen Ephraim mij een boekje in handen drukt over leren. Revalideren is leren, van Inge Vuijk. Het is een prachtig boekje. Ook een benauwend boekje voor alle docenten aan de universiteit. Omdat zo simpel valt uit te leggen hoe het moet. En met alle waardering voor het inspirerende boekje van Inge Vuijk, ik neem aan dat anderen haar voor zijn gegaan in andere boeken over ‘leren’. Kan iemand me uitleggen waarom we nog hoorcolleges geven op de universiteit? Naar de volledige blog

24 november 2014 - door Wim Derksen

Revalidatie Magazine
Revalideren is leren. Dat gegeven mag binnen de revalidatiesector nadrukkelijker aandacht krijgen, vinden de oprichters van de Rehab Academy. vanaf 2013 verzorgen ze opleidingen buiten het revalidatiecentrum, voor revalidanten én revalidatieprofessionals. Ze werden al ingehuurd door onder andere revalidatiecentra Reade en Rijndam.

‘Mensen gaan leren wanneer ze daarvoor openstaan, en de omgeving kan daar veel aan bijdragen. Wij brengen revalidanten in een context waarin ze gemotiveerd raken om te leren, en waar ze ontdekken wat er allemaal te leren valt’, vertelt Inge Vuijk. Naar het artikel

1 september 2014 - door Adri Bolt