Anderen over Rehab Academy

Mijn naam is Grietje Visser, 37 jaar oud en woon in Surhuisterveen. In november 2018 schoot het in mijn rug tijdens het werk (zorg voor ouderen met dementie). Ik had al jaren last van rugklachten, maar deze keer voelde het anders.
Ik kon niet meer rechtop staan en nauwelijks lopen. Na veel pijnmedicatie en bezoekjes aan de huisarts en fysiotherapeut werd ik doorverwezen naar de Neuroloog. Na diverse onderzoeken bleek ik een nekhernia, discopathie bij 5 tussenwervelschijven en artrose in de onderrug te hebben. Mijn werk in de zorg moest ik noodgedwongen stoppen, het was niet meer verantwoord gaf de Neuroloog aan.

Na een doorverwijzing naar de revalidatiearts volgde een pittig revalidatietraject van 4 maanden bij Revalidatie Friesland in Leeuwarden. 3 a 4 keer per week naar de diverse therapieën. Toen ik in November 2019 klaar was met revalideren zag mijn leven er heel anders uit. Mijn werk kon ik niet meer uitvoeren. Iedere dag veel pijn. Op sociaal vlak kon ik niet meer mee doen met alles en iedereen. Het huishouden doen was te zwaar voor mij alleen. Ik had veel schuldgevoel tegenover de mensen om mij heen en voelde me veel eenzaam.

Vlak daarna kwam er een mail met de vraag of ik deel wou nemen aan het “Meer Meedoen” programma van Rehab Academy. Revalidatie Friesland ging een pilot draaien en ik was uitgekozen om mee te doen. Na een intake gesprek met de trainers van Rehab Academy heb ik al snel besloten om hier aan mee te doen. Het leek me een hele fijne manier om opnieuw in contact te komen met lotgenoten en om mezelf weer terug te vinden, op weg naar de toekomst.

Tijdens het programma van Rehab Academy kwam ik mezelf erg tegen. Het stellen van meerdere doelen hielp ontzettend om mezelf uit te dagen. Ik begon te leren en te kijken naar wat nog wel mogelijk was en niet alleen te kijken naar wat ik niet meer kan. Het praten en delen van gevoelens met de andere deelnemers hielp mij veel en zorgde er voor dat ik mij gesteund voelde. Zij begrijpen hoe het is om dagelijks te leven met pijn, zorgen om werk en financiën te hebben, strijd met het UWV en het zoeken naar de nieuwe “Ik “. Met behulp van de trainers van Rehab Academy ging ik mijn grenzen steeds verder verleggen. Een hele dag op stap zag ik nooit meer gebeuren, maar met hulp en steun van Rehab Academy is dit wel gelukt. Een fietstocht maken was lang niet haalbaar, maar tijdens een weekend weg met Rehab Academy werd ik flink uitgedaagd en kon ik op de fiets naar het strand! Ze brachten ook vliegers mee en zo stond ik ineens heerlijk te vliegeren op het strand.

Tijdens het traject van Rehab Academy had ik ook onderzoeken in de Sint Maartenskliniek in Nijmegen i.v.m. de aanhoudende pijn en beperkingen. Na meerder gesprekken en onderzoeken kon ik geopereerd worden aan de onderste wervels van mijn rug. Een ingrijpende operatie. Om zo fit mogelijk de operatie in te gaan viel ik veel kilo’s af, stopte ik met roken en ging ik heel veel wandelen.
Door deze aanpassingen in mijn levensstijl ging ik mij steeds beter voelen en kreeg ik minder pijn. Dit deed mij zelfs beslissen, in samenspraak met mijn arts, om de operatie niet door te laten gaan. Voor nu voelt dit nog altijd als een hele goede beslissing.

Vlak na deze beslissing ontmoette ik mijn lieve vriend. Ik verhuisde al snel om samen te gaan wonen en mocht in oktober 2022 moeder worden van onze prachtige dochter. Momenteel werk ik drie dagen per week als planner voor een grote zorgorganisatie. Zo blijf ik nog betrokken bij de zorg, alleen op een andere manier. Samen met mijn vriend, bonusdochter en onze lieve dochter ziet mijn leven er nu heel anders uit. De dagelijkse pijn is nog aanwezig, maar meer naar de achtergrond gegaan. - Grietje

Ik ben Simone Göllesch, 48 jaar, moeder van 2 zonen en partner van Frank.

Door een auto-immuun- en spierziekte ben ik beperkt in mijn energie en mobiliteit. De diagnose kreeg ik in 2010 en het verloop is grillig. Heel langzaam heb ik telkens ietsje meer ingeleverd op het gebied van energie, maar ook mijn zelfstandigheid en zelfredzaamheid. Inmiddels gebruik ik een rolstoel en heb ik 24/7 (zenuw)pijn. Ik ben een positief mens. Als ik ziek ben of veel pijn heb zeg ik altijd tegen mijn partner Frank dat het morgen beslist beter is. Maar als het dan echt een goede dag is en ik heb door dat bijvoorbeeld het handbiken me weer zwaarder valt dan voorheen, raak ik gefrustreerd.

Vorige revalidatietrajecten hebben me vooral geleerd te accepteren wat ik niet kan. Acceptatie is belangrijk als het gaat over wat je nodig hebt om te participeren in de maatschappij. Het lopen werd gevaarlijk, daarom was een rolstoel nodig, die ik heb geaccepteerd als een onderdeel van mijzelf. Zonder rolstoel zat ik vast in mijn eigen huis. Maar alles maar accepteren werkte niet voor mij.

Daarom heb ik contact gezocht met Rehab Academy. Tijdens het trainingsprogramma van Rehab Academy heb geleerd is dat niet alles kan, niet alles lukt, maar je kunt wel zelf de regie nemen. Daardoor ben je niet hulpeloos of afhankelijk. Ik ben zelfstandiger geworden en heb meer lef gekregen om de dingen gewoon te doen. Het leven is een stuk leuker geworden. De grootste beperking zit namelijk tussen je oren. Ik heb ook geleerd dat hulp vragen heel belangrijk is en vooral dat je duidelijk bent in welke hulp je nodig hebt. Hulp vragen vind ik nog steeds moeilijk, maar als ik niet duidelijk ben in mijn instructies, dan wordt het voor iemand die wil helpen moeilijk.

Na dit traject is mijn leven verder veranderd. Ik wilde graag jazz-dance doen, omdat ik vroeger zoveel heb gedanst. Inmiddels hebben we al 3 jaar een jazzdance groep met dansers in een rolstoel en staande dansers. Naast mijn betaalde baan heb ik weer vrijwilligerswerk opgepakt, iets waar ik vroeger vele uren per week instak. Maar nu kan ik beter rekening houden met mijn grenzen en zet ik niet mijn spierkracht in, maar mijn stem. Met deze stem wil ik ook inclusie op de kaart zetten en het zo makkelijker maken voor anderen. Inmiddels ben ik gevraagd voor de cliëntenraad gehandicapten Heerlen en ben ik bezig met de lokale inclusie-agenda. Het geeft me een goed gevoel om nuttig te zijn.

De vragen die Coen en Inge van Rehab Academy mij stelden om tot bepaalde inzichten te komen en de lessen die ik leerde met en van mijn ‘mede-revalidanten’ zijn tot op de dag van vandaag een belangrijke toevoeging in mijn leven. Als ik merk dat ik het moeilijk heb, pak ik mijn aantekeningen en map erbij. Soms moet je out-of-the-box-denken bij het zoeken naar een oplossing. Dus zijn mijn partner en ik een stuk inventiever en creatiever in geworden: zo ga ik op vakantie in een tent (die is gelijkvloers), heeft mijn partner een demontabele strandrolstoel gemaakt van pvc pijpen, waarmee ik de zee in kan en….. heb ik een rolstoeltoegankelijk atelier. Doordat ik inmiddels niet meer werk en veel zenuwpijn heb, heb ik vaak afleiding nodig en daar komt creatief bezig zijn om de hoek kijken.
Mijn leven nu is het tegenovergestelde van mijn leven voor ik ziek werd, maar ik heb nog steeds de regie over mijn eigen leven. - Simone

Mijn naam is Wim van Weele, ik ben 56 jaar, getrouwd met Henriëtte. Samen hebben we 2 dochters van 19 en 22 jaar. Tot voor kort had ik een geweldige baan waarvoor ik de halve wereld over reisde. Daarnaast was sporten (hardlopen, wielrennen en zwemmen) mijn lust en mijn leven.

In mei 2021 ben ik getroffen door een hersenbloeding tijdens het hardlopen. Ik heb hieraan een gedeeltelijke linkszijdige verlamming overgehouden. Na 9 maanden revalideren kwam ik in mei 2022 weer thuis wonen. Ik was op dat moment grotendeels afhankelijk van mijn omgeving. De eerste tijd lieten we thuis alles op ons af komen, maar na een paar maanden werd het steeds moeilijker om de dagen zonder doel door te komen en het besef afhankelijk te zijn van mijn omgeving was vreselijk. Eind 2022 viel ik in een zwart donker gat en wist ik niet waar ik (het) hulp moest zoeken. Ook Henriëtte was aan het eind van haar latijn.

Na een noodkreet om hulp aan HandicapNL, kwam ik begin januari 2023 in contact met Coen Vuijk van Rehab Academy. Coen begon al snel over mijn sportverleden en hoe ik dit weer wilde oppakken. Hij stelde mij vragen als waarom ik niet weer ging fietsen, of waarom ik nooit koffie zette voor mijn vrouw en waarom ik niet zelf kon opstaan uit mijn rolstoel. Natuurlijk zou ik dat allemaal wel willen, maar hoe? Vanuit het revalidatiecentrum en onze thuisfysio was hier geen aandacht aan geschonken en kreeg ik niet veel hoop/medewerking om een fiets te proberen ('Waarom een fiets als je toch maar 10 minuten kan fietsen wegens je energiebeperking?', werd er door diverse therapeuten gezegd).

De vragen van Coen waren mij niet eerder gesteld en vanaf dat moment ging er bij mij een knop om. Ik wist eigenlijk helemaal niet zeker of ik iets niet kon, want ik had het gewoonweg niet geprobeerd. Mijn omgeving hielp mij overal bij of men deed alles voor mij. Beetje bij beetje kwam mijn wilskracht weer terug.

Ik mocht meedoen met het programma “Meer Meedoen” van Rehab Academy, mede gefinancierd door HandicapNL. Een hele uitdaging gezien mijn lage energie, maar ik was inmiddels zo ver dat niets doen ook geen optie was. Dit programma bleek een schot in de roos te zijn. Bij Rehab Academy keken ze naar de persoon Wim van Weele en niet naar 'cliënt nr. zoveel'. Ik ben op allerlei vlakken, lichamelijk als mentaal, op een leuke manier uitgedaagd en leerde zodoende mezelf ook weer uit te dagen. Ik heb mijn grens zover positief kunnen verleggen, dat ik problemen/obstakels niet meer uit de weg ga. Ik leerde veel meer zelf te doen (en het bleek dat ik meer kon dan verwacht). Kortom, ik leerde weer te kijken naar de mogelijkheden i.p.v. de onmogelijkheden. Ik kreeg genoeg handvatten om te leren leven met een beperking én om gelukkig te zijn. Deze handvatten pas ik nog dagelijks toe.

Na het programma heb ik niet stilgezeten.

Coen had destijds voor mij een sportieve driewielfiets geregeld zodat ik het fietsen kon proberen. Dit was een succes (ik kon het dus wel!). Heerlijk om actief buiten bezig te zijn i.p.v. passief in een rolstoel te zitten.
De thuiszorg is voor de helft verminderd.
Met positief resultaat heb ik gesolliciteerd naar een vrijwilligersfunctie bij een niet commerciële horecagelegenheid. Eén dag per week ga ik hier met plezier naar toe. Zij geven mij alle ruimte om te kijken naar de mogelijkheden. Het is geweldig om weer onder de mensen te zijn en daar waar nodig een handje te helpen.
Ik wilde nog meer deelnemen aan de maatschappij, het liefst d.m.v. een echte baan. Ook hiervoor heb ik een kans gekregen en met beide handen aangepakt. Medio januari 2024 ga ik hier aan de slag bij een commercieel bedrijf slag, voorlopig voor één ochtend in de week voor zover mijn energie het toelaat. Ook deze werkgever geeft mij alle ruimte en we gaan samen zien wat de mogelijkheden zijn.
Na mijn ontslag uit het revalidatiecentrum was er voor mij 2 dagen dagbesteding geregeld (zodat mijn vrouw tijd voor haarzelf zou hebben). Inmiddels heb ik bij de dagbesteding afscheid genomen. Zij hadden nog nooit eerder meegemaakt dat een cliënt daar zelf vertrekt voor een functie “elders” 😀
Tot slot ben ik loopcoach geworden van de Rehab Academy hardloopgroep (collega deelnemers, partners en professionals uit het programma Meer Meedoen) ter voorbereiding op de vestingloop in mei a.s. en heb ik voor iedereen een loop-/trainingsschema gemaakt.

Mijn motto is altijd geweest “en door”. Uiteindelijk moet ik het zelf doen en blijft elke dag een strijd, maar dankzij de hulp en visie van o.a. Rehab Academy heb ik in 2023 veel doelen behaald (meer dan voor mogelijk gehouden), durven mijn vrouw en ik vrouw weer te dromen en hebben we weer samen een toekomstperspectief. - Wim

Tijdens dit programma heb ik veel nieuwe inzichten opgedaan die ik in het dagelijks leven kan inzetten. Ik ben kritisch gaan kijken waar mijn grenzen liggen met sport en dagelijkse bezigheden. Wat gaat wel en wat gaat niet? Als het moeizaam gaat, wat kan ik doen om een sport, veilig en goed, toch te kunnen beoefenen of maak ik de keus om het niet te doen. Deze afwegingen maak ik nu meer. Ik let erop dat ik rustmomenten inbouw en als iets niet gaat of mijn energie laat het niet toe, dan zeg ik ook vaker nee. Communicatie naar anderen toe bleek niet altijd effectief. Ik ben duidelijker en vraag nu sneller als ik iets van de ander nodig heb zonder mij afhankelijk te voelen. Ook in mijn werk heb ik door dit programma stappen gezet. Met resultaat. Ik heb inmiddels een hele leuke nieuwe baan.
Dit programma bood precies het stukje wat nog miste na mijn revalidatie toen het echte leven weer begin. Het stukje arbeid, sport, vrienden, je partner. Hoe ga je verder? Daar heb ik antwoorden op gevonden en ga ik mee verder. - Miranda

Meedoen met een beperking begint bij de mensen met een beperking zelf. Mee blijven doen begint bij zelf weten wat je wilt en wat en wie je nodig hebt om dat te bereiken. Eigen regie kan alleen als je zelf plannen maakt. Meedoen ontstaat niet vanzelf door alleen de omgeving aan te passen en voorzieningen te verstrekken. Mee (blijven) doen kun je wel leren. Met hun leeraanpak geeft Rehab Academy een praktische aanzet op weg naar een ‘inclusieve samenleving’. Daarmee biedt Rehab Academy een duurzame investering in een leven lang leren om volwaardig mee te (blijven) doen in onze participatiesamenleving.

Otwin van Dijk (burgemeester Oude IJsselstreek, oud-Tweede Kamerlid en voorvechter VN-verdrag)

Vanuit de Dwarslaesie Organisatie Nederland zien we nogal eens mensen met een beperking die meteen of soms jaren na hun revalidatietraject vastlopen in de maatschappij. De bestaande revalidatiezorg kenmerkt zich door een zeer hoogwaardige volledig (para)medische georiënteerd insteek. Mee blijven doen met een beperking vraagt echter juist eveneens om een leertraject. We zien geregeld een hiaat tussen de revalidatiezorg en het functioneren met een beperking in de maatschappij, ook wel ‘het zwarte gat’ na de revalidatie genoemd. ‘Toen ik thuis kwam begon het revalideren pas echt en toen stond ik er alleen voor’, is bijvoorbeeld een veelgehoorde uitspraak. De leertrajecten van Rehab Academy bieden een innovatieve oplossing voor dit probleem. We ondersteunen dit initiatief dan ook van harte.

Frans Penninx (Dwarslaesie Organisatie Nederland)

Binnen de revalidatiesector werken we nog erg input gericht en (para)medisch georiënteerd. De uitkomsten uit het Meedoen Model© waarmee Rehab Academy werkt, bieden een fantastisch en bruikbaar instrument voor de revalidatiesector om maatschappelijke participatie centraal te stellen binnen de zorgpaden. De innovatieve aanpak van Rehab Academy biedt daarnaast een waardevol voorbeeld voor de sector hoe je revalidatie als leertraject dichtbij de revalidanten en hun directe omgeving kunt organiseren en inrichten. Dit sluit naadloos aan op onze visie op revalidatie. Het gaat namelijk om hervinden van zingeving, bieden van (nieuw) toekomstperspectief en dus het behalen van persoonlijke doelstellingen in een maatschappelijk betekenisvolle omgeving. Wij, Militair Revalidatie Centrum Aardenburg, werken dan ook we met veel plezier en overtuiging samen met Rehab Academy aan een inrichting van onze revalidatie zorgpaden die past bij deze tijd en aansluit bij de vraag van onze revalidanten. Fit for life!

Jeroen Hulst (Voormalig commandant Militair Revalidatie Centrum Aardenburg)

Het lijkt zo simpel een transfer onder de knie krijgen. Maar hoe langer ik er over nadenk hoe meer ik me realiseer welke nieuwe mogelijkheden dat weer opent.
Onze veranderde situatie maakte dat ik ging zorgen. Dat had een grote weerslag op mezelf en op onze relatie. Ik merkte dat ik na drie jaar zorgen moe en futloos was geworden. Ik werd erop gewezen dat ik hier zelf voor gekozen had, al dan niet bewust. Niet voor de situatie op zich, maar wel voor de manier waarop ik erin stond. Door actief dingen anders te gaan doen en hier bewust samen met mijn vrouw aan te werken veranderde onze situatie. Ik nam weer meer ruimte voor mezelf en
onze relatie werd weer meer de liefdesrelatie zoals hij voor het ongeluk was. Ik voel me nu zoveel beter. - Frank